تولیدات مفاصل ارتز

ارتزهای مچ پا (AFOs) ابزارهای کمکی خارجی هستند که برای بیماران مبتلا به اختلالات عصبی عضلانی به منظور بهبود عملکردهای حرکتی غیرطبیعی اندام تحتانی تجویز می شوند.

 AFO ها عمدتاً برای کنترل دامنه حرکتی مفصل مچ پا، جبران ضعف عضلانی ناشی از بیماری های مختلف نورون حرکتی، بهبود عملکرد راه رفتن در مراحل بعد از عمل و بهینه سازی کارایی راه رفتن استفاده می شوند.

انواع مختلف AFO برای درمان اختلالات مختلف استفاده می شود. هر نوع AFO عملکرد مشخصه خود را دارد. با این حال، AFO ها با عملکرد یکسان می توانند طرح های متفاوتی داشته باشند که در مواد، هندسه، مکانیسم اضافی و اجزای مختلف متفاوت است که بر راحتی، هزینه AFO و مصرف اکسیژن بیماران تأثیر می گذارد.

علاوه بر این، پیشرفت‌های اخیر در زمینه‌های مختلف فناوری، مانند ساخت افزودنی (AM)، اسکن سه بعدی (3 بعدی) و CAD-CAM (طراحی به کمک کامپیوتر-تولید به کمک رایانه) منجر به طراحی‌ها و روش‌های جدید ساخت برای AFOها شده است. هدف این فصل ارائه نظرسنجی در مورد طراحی، ساخت و انتخاب AFOها است.

اول از همه، توصیف مفاهیم ارتز و پروتز که بیشتر با یکدیگر اشتباه گرفته می شوند مفید خواهد بود. به طور خلاصه، ارتزها بریس هایی برای حمایت از اختلال عملکرد بخشی از بدن هستند، در حالی که پروتزها قطعات مصنوعی برای جایگزینی یک قسمت از دست رفته بدن هستند. پروتزها وسایلی برای استفاده خارجی و داخلی هستند. پروتزهای خارجی مانند پاهای مصنوعی یا فرم پروتزی سینه که پس از ماستکتومی استفاده می شود (لیک، احمد و دوبراشیان، 2013)، می توانند برای اهداف زیبایی و همچنین عملکردی با پیشرفت تکنولوژی پروتز استفاده شوند.

 از سوی دیگر، پروتزهای داخلی، مانند مفاصل زانو مصنوعی (Guo, Hao, & Wan, 2016) و لنزهای آب مروارید (Heys & Truscott, 2008) وسایلی هستند که با جراحی در بدن کاشته می شوند.

ارتزها ابزارهای کمکی هستند که علاوه بر حمایت برای درمان ناهنجاری‌ها، برای تراز کردن، محافظت و کمک به اندام‌ها یا اعضای بدن استفاده می‌شوند. ارتز را می توان برای بیماری های عصبی، آسیب ها و ناهنجاری های مادرزادی استفاده کرد. ارتزها به عنوان فرم های استاندارد یا سفارشی ساخته شده از یک قالب فردی به شکل پای بیمار طراحی می شوند. ارتزها را می توان به دو دسته تقسیم کرد، یعنی i) ارتزهای استاندارد برای استفاده عمومی و ب) ارتزهای سفارشی که برای شرایط پیچیده تر تجویز می شوند.

ارتز برای اندام تحتانی (Moisan & Cantin, 2016)، اندام فوقانی (Belda-Lois et al., 2006) و ستون فقرات (Hofmann et al., 2016) استفاده می شود. ارتزهای اندام تحتانی کاربرد وسیعی دارند که برای بی حرکتی مفاصل لگن، زانو و مچ پا طراحی شده اند. آنها مصرف انرژی و درد را به عنوان کمک به راه رفتن و بهبود آن کاهش می دهند