مواد اولیه ارتوپدی
تیتانیوم فلز رایجی است که برای کاشت در جراحی ارتوپدی استفاده می شود. در حالی که تیتانیوم یک عنصر فلزی است، اکثر “ایمپلنت های تیتانیوم” ارتوپدی در واقع آلیاژ هستند. این آلیاژها معمولاً ترکیبات اختصاصی هستند – از سازنده ای به سازنده دیگر متفاوت است. برای این مقاله، همه آنها را از نزدیک به هم مرتبط می‌دانیم و در مورد آنها بحث می‌کنیم. خواص فیزیکی (زیر) تیتانیوم را به ماده ای مطلوب در کاربردهای ارتوپدی تبدیل می کند.
کاربردهای رایج
تیتانیوم یک ماده رایج در انواع ایمپلنت های ارتوپدی است. بیشتر اجزای کل ساقه فمور لگن از آلیاژ تیتانیوم ساخته شده اند. همین امر را می توان در مورد اکثر ساقه های آرتروپلاستی کامل شانه نیز گفت. علاوه بر این، تقریباً تمام میله‌های درون مدولاری مورد استفاده در حال حاضر از آلیاژ تیتانیوم تشکیل شده‌اند. سیستم‌های آبکاری فولاد ضد زنگ سنتی برای دهه‌ها برای تثبیت شکست مورد استفاده قرار گرفته‌اند. بسیاری از جراحان می توانند صفحات و پیچ های فولادی ضد زنگ یا تیتانیوم را انتخاب کنند. تحقیقات زیادی در مورد کاهش چسبندگی باکتری ها به تیتانیوم انجام شده است که ممکن است بیشتر مستعد چسبندگی باشد. آنها همچنین در انواع برنامه های جراحی ستون فقرات، از جمله پیچ های پدیکول، میله ها، و دستگاه های بین بدن استفاده می شوند
فعالیت بیولوژیکی مربوطه
مواد کاشته‌شده، به‌ویژه آن‌هایی که قرار است برای طول عمر میزبان نگهداری شوند، باید از نظر بیولوژیکی خنثی یا تقریباً از نظر بیولوژیکی خنثی شوند. به عنوان مثال، اگر ماده کاشته شود، که می تواند متابولیزه شود (به مواد بخیه قابل جذب در زیر مراجعه کنید)، بدن به راحتی خواص مکانیکی ماده را تغییر می دهد. این عواقب طولانی مدت غیرقابل پیش بینی و تا حدودی اجتناب ناپذیر مرتبط با کاشت را ایجاد می کند. به طور مشابه، موادی که مستعد اکسیداسیون هستند یا ذرات فعال بیولوژیکی آزاد می کنند نامطلوب هستند.